Wszystko może wyglądać lepiej niż myślisz, zależy tylko jak na to spojrzysz.

Wszystko może wyglądać lepiej niż myślisz, zależy tylko jak na to spojrzysz.

Ostatnio znajomi przywiali mnie w całkiem nietypowy sposób: "Patrycja, Ty niezależnie od wszystkiego jesteś zawsze szczęśliwa, a my tu zdychamy!"
I chociaż w ramach przywitania coś takiego kompletnie nie pasuje to dało mi nieźle do myślenia. Zaczęłam się dogłębnie zastanawiać dlaczego inni ludzie nie potrafią w prosty sposób się cieszyć, co jest nie tak z ich życiem i dlaczego w tak różny sposób odbieramy jednakowy świat, na którym wszyscy żyjemy.
Wszystko może wyglądać lepiej niż myślisz, zależy tylko jak na to spojrzysz.

Lecimy!

Za dużo narzekania.
Niezadowolenie rodzi kolejne niezadowolenia. Narzekanie to jedna z cech ludzi, których wprost nie znoszę. W towarzystwie takich osób nie da się długo przebywać, przynajmniej ja nie mogę.
Tacy ludzie się w tym zatracają.
Zamiast cieszyć się życiem widzą same negatywy. Zamiast wziąć się w garść narzekają. Zamiast myśleć pozytywnie narzekają. Zamiast cieszyć się szczęściem narzekają -  tak już z przyzwyczajenia. Napisałam, że nie lubię tego typu zachowań. Wierzę poniekąd w to, że z kim przystajesz takim się stajesz, wolę ludzi pozytywnych, wtedy sama zarażam się pozytywnymi emocjami.
Ciągłe niezadowolenie to stan, który używany w nadmiarze zwyczajnie szkodzi.
Jak każdy z nas zdążył się przekonać w życiu nie zawsze jest jak w bajce. Ale zdarzają się takie sytuacje, w których jest zwyczajnie pięknie.
Może zamiast skupić się na bólu głowy i braku chęci do życia, weźmiesz pod uwagę dobre momenty?



Małe rzeczy dają wielkie szczęście. 
Chcielibyśmy mieć złote góry, mega dużo kasy, same pogodne dni, jak najmniej łez, najmądrzejsze dzieci. Chcielibyśmy dużo, tak żeby się dobrze żyło. Chcielibyśmy więcej i więcej. Jak osiągniemy coś wielkiego to biegniemy po coś większego i tak w kółko. Uważasz, że Ty się cieszyć nie masz z czego bo Kaśka ma więcej, a Zośka lepiej. Ale to wcale nieprawda. Każdy z nas ma swoje, odrębne życie. Każdy z nas je kształtuje. Każdemu z nas do szczęścia potrzebne są często całkowicie inne rzeczy, przeżycia, doświadczenia. Jeśli nie czytałeś ostatniego tekstu to przesyłam tutaj. 
Często dążymy do dużych zmian, zapieramy się i biegniemy na przekór wszystkiemu tylko po to żeby przekonać się, że kolejna rzecz to zwykłe pudło.
Zwolnij i spójrz na to co już masz. Co sprawiło, że dziś się śmiałeś? Czy to rzeczywiście było coś wielkiego?




Wieczne ofiary. 
No w sumie nie brzmi grzecznie, ale najbardziej trafnie.
My, ludzie XXI robimy z siebie ofiary. Ścigamy się w tym kto ma gorzej, raczej mówimy o tym co dziś nie wyszło. Gdy słyszymy o czyimś sukcesie zwyczajnie odwracamy tyłek i obieramy kierunek zazdrości. Przecież wszyscy muszą mieć przejebane, żeby to MI było dobrze! To troszkę chore.
Mówisz w kółko o tym jak Ci źle, oczekujesz współczucia, marnujesz czas na zwykłe biadolenie.
Jeśli rzeczywiście Ci nie wyszło to zbierz tyłek i działaj. Nie wiem co jest fajnego w byciu ofiarą i wyścigach kto ma gorszą sytuacje.
Jeśli o mnie chodzi wolę myśleć i mówić o tym za co jestem wdzięczna, co osiągnęłam.
Jak pisałam wyżej narzekanie rodzi większe narzekanie. Zrób coś ze sobą, zauważ co już masz. Zacznij chwalić się tym co przyprawia Cię o codzienny uśmiech, nie kolejną porażką, którą dodatkowo wyolbrzymisz.
Masz dobrego niż Ci się wydaje, zdejmij maskę oczekującą na litość. 


Odwróć sytuację, spójrz na nią inaczej. 
"Ktoś bliski znów mnie zawiódł, a przecież obiecywał, że będzie inaczej. Znowu się posypało i to znowu jego wina. Czuję się jak kupa bo jakoś znowu zaufałam i miałam swoje oczekiwana.
Znowu mu nie wyszło."

"Znowu się na sobie zawiedliśmy. Kurcze, miałam nadzieję, że uda mu się dotrzymać obietnicy, ale najwyraźniej pomimo wszelkich starań zwyczajnie się nie udało.
Znowu nam nie wyszło."

Który z tych sposobów obrazuje Twoje podejście do problemów? Ja praktykuję ten drugi. Jest sprawiedliwy i nie robi ze mnie ofiary. Nie lubię nią być.
Problem braku szczęścia polega na tym, że zwyczajnie go nie szukamy. Jeśli wydarzy się coś nie po naszej myśli, doszukujemy się naszego pokrzywdzenia, płaczu i winy drugiej osoby.
Jeśli chcesz znaleźć coś pozytywnego to zawsze znajdziesz. Odwróć sytuację i spójrz na nią inaczej. Analizuj i zrozum to dlaczego ktoś Cię skrzywdził. Nie wszyscy robią to celowo, czasem po prostu wychodzi inaczej. Zastanów się jaki Ty miałeś w tym udział, co powinieneś zrobić lepiej. Jeśli rozłożysz winę na dwie strony to obojgu będzie łatwiej. Po raz drugi apeluję, zdejmij maskę ofiary!

Należę do osób, które będą się cieszyć nawet wtedy kiedy zastanie ich ulewa na środku jakiegoś pustkowia. Będąc bez parasola będę dziękować za to, że chociaż nie przemokły mi buty, a kiedy już przemokną będę się cieszyć, że do domu niedaleko. Zawsze znajdę coś dobrego w czymś beznadziejnym.
Trzeba tylko chcieć szukać i umieć okazywać wdzięczność nawet wtedy, gdy pozornie nie ma za co.



Pracuj nad sobą i ulepszaj siebie. 
Podstawa podstaw.  Jak pisałam wcześniej mamy tendencje do odwracania tyłka i ruszania kierunkiem zazdrości jeśli komuś powodzi się lepiej. Nasza sytuacja na tyle czyjejś zdaje się być beznadziejna, dlatego rzucamy krzywe spojrzenia i niepochlebne komentarze.
Wiele osób tak ma i wielu nie rozumiem. Moim zdaniem ludzie osiągający kolejne sukcesy powinni być niczym innym jak motywacją dla tych, którym ruszyć tyłka się nie chce.
Zamiast patrzeć z pogardą na tych, na których powinieneś patrzeć z podziwem weź się za pracę nad sobą. To naprawdę bardzo ważne. Trzeba pracować nad tym co się ma i zdobywać to, czego jeszcze się nie zdobyło. Wystarczą chęci.
Możesz osiągnąć więcej niż myślisz, tylko zejdź z kanapy. 

Naucz się człowieku wdzięczności. 
I okazuj ją każdego dnia. Za to że wstałeś, że chodzisz, że masz co masz. Innym nie jest to dane.
Nie zachowuj się jak pępek świata, który musi mieć wszystko. Inni mają gorzej.
Wdzięczność jest ważna. Bez zastanowienia się nad tym za co możesz dziękować, nie ogarniesz tego co powoduje Twoje szczęście. Daj tyle dla świata ile sam od niego oczekujesz, wtedy zobaczysz, że masz wszystko.

Żyj w zgodzie z samym sobą. 

I po prostu bądź szczęśliwy.
Każdy z nas kształtuje swoje życie i w 80% jest ono od nas zależne. Nie patrz na to, że jeszcze sporo przed Tobą i dużo może się zmienić. Zmień to dziś, bo jutra nie jesteś pewien.
Rób dzisiaj rzeczy, które sprawiają Ci przyjemność. Mów dzisiaj to co chcesz mówić. Nie patrz dzisiaj na to co wypada.
Żyj tak, żebyś był z tego życia dumny.

Możesz żyć tylko raz więc żyj tak abyś był wiecznie szczęśliwy. To nie zawsze wyjdzie, wiem. Ale postaraj się dostrzegać najmniejsze rzeczy, odwracać sytuację i okazywać wdzięczność. Pamiętaj, że inni mogą mieć większe powody smutku i poważniejsze do narzekania. 

Zachęcam do klikania w baner na blogu, który widnieje z prawej strony. Możesz zrobić dzisiaj coś dobrego i wesprzeć kogoś swoją złotówką. To taka mała rzecz, a na czyjejś twarzy wywoła duuuuży uśmiech.
Pozdrawiam.

To co, widzimy się na facebook'u? :D
 NIE PORÓWNUJ SWOJEGO ŻYCIA Z ŻYCIEM INNYCH. NIE MASZ POJĘCIA CO PRZYNIÓSŁ IM LOS.

NIE PORÓWNUJ SWOJEGO ŻYCIA Z ŻYCIEM INNYCH. NIE MASZ POJĘCIA CO PRZYNIÓSŁ IM LOS.

Jejciu, jak dawno mnie tutaj nie było! Nie będę się tłumaczyć brakiem czasu bo jak się chce to czas zawsze się znajdzie. Może to moje lenistwo, albo brak weny? Z pewnością taaak.
Ostatnio przeżywałam mega zakręcony okres. Nie zdążyłam ogarnąć się po świątecznym szale, a tutaj już sprawdziany, matury 'próbne', później studniówka, dopadło mnie straszne zapalenie jamy ustnej, zepsułam samochód, zapisałam więcej niż zwykle terminów na paznokcie. Od nowego roku wprowadziłam trochę zmian w sprawach zdrowotnych, staram się poświecić więcej czasu sobie i lepiej organizować.
Co do czasu dla siebie to moją podstawą stała się książka Reginy Brett - "Bóg nigdy nie mruga"
Ściągnęłam ją w wersji pdf. i trzymam w swoim telefonie. Codziennie rano w drodze do szkoły czytam jedną z pięćdziesięciu lekcji tej przewspaniałej kobiety i codziennie jestem pod wrażeniem ile daje praca zrodzona z pasji. Pani Brett jest tego idealnym przykładem. Ktoś kto tak pisze i tak trafia do ludzi może pisać tylko szczerze i tylko z serca.;')
To o czym chcę dzisiaj napisać? Właśnie o jednej z lekcji, która trafiła do mnie tak bardzo mocno. <3

NIE PORÓWNUJ SWOJEGO ŻYCIA Z ŻYCIEM INNYCH. NIE MASZ POJĘCIA CO PRZYNIÓSŁ IM LOS.

Tak brzmi tytuł 13 lekcji. Wiesz co najbardziej mi się w nim podoba? Że przyciąga uwagą ponieważ wielu ludzi lubi powtarzać tego typu sentencje. Tak naprawdę mówi o powołaniach. O tym, że każdy z nas jest do czegoś powołany, a powołania przecież nie zmienisz, nie?

Jestem w klasie maturalnej. W tym roku czeka mnie ważna decyzja. Muszę postawić na to co chcę robić w życiu, później to studiować, później być w tym dobra. Sięgam w google po to, żeby zaczerpnąć informacji, co, jak, gdzie się opłaca, czy warto. Jakiego interesującego mnie zajęcia bym nie wpisała, takie ma więcej złych niż dobrych opinii. Koniec końców z internetu wyczytuję, że będąc na słynnym biol-chemie, kując 3 lata i nie idąc na medycynę to mogę tylko ulice zamiatać. I tak to się kończy. Kolejnego dnia szukam więcej i więcej i trafiam na jeszcze więcej krytyki na temat każdego kierunku.
Wreszcie trafiam na 13 lekcję i czytam o powołaniach, zastanawiam się do czego mnie powołano i mam. No mam!
Szperając w internecie w poszukiwaniu opinii, kształcenia i dalszej pracy, pomiędzy nowymi szukanymi frazami, wklepywałam jedną stałą. Ile razy nie zajrzałam w google tle razy wpisywałam mój zawód przyszłości, którego tak bardzo chcę, a który jest w większości krytykowany.
Wszystkie przeszukiwania internetu skończyły się kiedy skończyłam rozważać lekcję o której pisałam wyżej. Doszłam do wniosku, że chcę pracować z dziećmi, po prostu. Jest wiele małych osób potrzebujących pomocy, a ja CHCĘ być jedną z tych, które mają im pomóc i kropka. O konkretach marzącego mi się zawodu napiszę w innym wpisie bo ten ma przekazać coś więcej...

Jeśli czegoś bardzo chcesz to to masz
Jeśli wykonujesz coś z sercem to zawsze się uda!


Wtedy najbardziej krytyczne opinie Ci w tym nie przeszkodzą.
Bo prawda jest taka, że przy każdym wyborze, zwłaszcza zawodowym większość opinii z którymi się spotkasz będzie brzmiało:
"Nie opłaca się"
"Nie ma pracy"
"Będziesz się męczyć"
"Pensja mała"
"Z takim czymś to nie w Polsce"
Moim zdaniem taka opinia wynika ze zdania osób, które mają małą wiedzę na dany temat, lub które tkwią w czymś do czego zwyczajnie nie są powołane.
Z pewnością nie raz, nie dwa spotkaliście się z narzekaniem innych na swój los. Może i Wy narzekacie? Tylko zastanówmy się z czego to się bierze.
Jeśli przez pół życia chodzisz do pracy, która Cię nie cieszy, jeśli uważasz, że możesz chcieć tylko tego czego inni chcą to naprawdę nie dziwię się bezsensowi Twojego życia.
Nie żyjemy przez rok, ale przez długi (na pozór) okres czasu. Często wykorzystujemy to życie tak żeby nam się opłacało. Bo pieniądze, bo prestiż, bo wyżej. Ja osobiście stawiam na satysfakcje.
Naprawdę wierzę w to, że jeśli czegoś mocno się chce i robi się to z serca to zawsze wyjdzie. I wyjdzie z tego satysfakcja, a pieniądze to już same spłyną.
Czasem popełniamy głupie błędy. Często powtarzanym jest słuchanie opinii ludzi, którzy na dany temat nie mają pojęcia. Każdy wyraża opinie z tego co mu się wydaje. Gdybym chciała słuchać tego co większość mi radzi co do dalszej samorealizacji to musiałabym siedzieć w domu.
Praca z pasji rodzi więcej dobrego niż prestiż z przymusu. Jeśli rozejrzysz się dookoła to z pewnością to dostrzeżesz.
Na swojej drodze w życiu spotkałam dokładnie dwie osoby, które szczerze kochają to co robią. Dwie osoby na setki poznanych, troszkę słabo.
Doskonałym przykładem samorealizacji z miłości do pasji jest też dla mnie pisarka, o której pisałam wyżej. Czy czytając jej książki zaprzeczysz temu, że kocha to co robi?


Wydaje mi się też, że niektórzy ludzie mają w sobie zbyt mało determinacji, zbyt mało wsłuchują się w siebie, a koniec końców stając przed decyzją, przed którą ja staję. Nie mają pomysłu na dalsze życie. Wtedy to praca wybiera ich, nie oni pracę. Wtedy to życie wybiera ich, nie oni życie. Czy można być w takim przypadku zadowolonym z siebie? No nie.
Wsłuchuj się w siebie i stawiaj sobie cele. Nie pozwól, żeby inni Ci je stawiali. Ja przez całe życie chce wyglądać mniej więcej tak

























 Chcę cieszyć się z tego co mam i z tego dlaczego to mam. To jakie jest nasze życie w 80% zależy od nas samych.
We wpisie skupiłam się głównie na pracy, ale każda sprawa którą podejmujemy jest naszym powołaniem. Powołania nie zmienisz na pstryknięcie palca. Żyj w zgodzie z samym sobą i ciesz się wszystkim co robisz. Rób tak, żeby robić to co kochasz <?> Żyj!
Dbaj o to, co masz.

Tak, wiem, że tytuł nie ma wiele wspólnego z wpisem, ale jakby się tak głębiej zastanowić..

Jak jest u Was? Przeważa prestiż czy powołanie? A może tak jak ja stoicie przed jednym z ważniejszych wyborów? Zachęcam do udzielania się w komentarzach!

Na facebook'u napisałam wczoraj o nowym pomyśle na 'tygodnik', jest też wydarzenie do którego nadal zapraszam!



Zostań zdrowym egoistą

Zostań zdrowym egoistą

Jest troszkę późno, a ja jak zwykle w najlepszej porze zabieram się za pisanie. Przed świętami pojawił się tutaj wpis odnośnie postanowień noworocznych. Jeśli nie widziałeś kliknij tutaj. Odnosząc się pokrótce do niego - pisałam tam w większości o bezsensowności postanowień noworocznych, takich no wiecie "od stycznia ćwiczę" czy "od nowego roku piję więcej wody" Głupie to. Osobiście popieram raczej postanowienia ogóle i raczej nie takie, które musisz rozpocząć wraz z początkiem roku.
Koniec 2016r. zmusił mnie jednak do kilku przemyśleń i doszłam do wniosku, że pora coś zmienić, coś bardzo ważnego. 
To, że do kilku wniosków doszłam akurat teraz, wraz z początkiem Nowego Roku to czysty przypadek, ale takie są przypadki - niespodziewane i nagłe.
No więc do rzeczy.
Biorąc nowy i pachnący kalendarz w dłoń po to, by zapisać kolejne terminy na paznokcie i kolejne zapowiedziane sprawdziany bardzo mocno mnie coś uderzyło <nie dosłownie>. Otóż zestawiając terminy "paznokciowe" obok tych "sprawdzianowych" przyszło mi na myśl pytanie do samej siebie:
"A gdzie w tym kalendarzu jesteś Ty i Twoi bliscy?"  


No właśnie.. Ja chyba znów zapomniałam nas tam zapisać.. 

Nie wiem dlaczego akurat w TAMTYM momencie aż tak mnie to poruszyło. Mogę chyba nawet przyznać, że podobna myśl  jakoś pojawiała się już kilka razy, ale nie miałam czasu, a może nie chciałam jej zauważyć. Smutne to. Myślałam, że się popłaczę.

Ciągle jestem zabiegana. Stale coś załatwiam. Jak już mam czas to nie wykorzystuję go dobrze. Nie umiem się zorganizować. Mam problem z czasem. 
Nawet nie wiem jak to dobrze napisać, żeby nie owijać, nie użalać, ale wspomóc siebie i dać NAM do myślenia.

Nie jest fajnie gdy szybko odczytujesz w telefonie wiadomość i zapominasz opisać lub robisz to na drugi dzień. Nie zachowujesz się fair kiedy obiecujesz kolejnej cioci, że wpadniesz w niedziele na kawę, a i tak nic z tego bo sterta sprawdzianów w kolejnym tygodniu. Nie jest w porządku wobec samego siebie kiedy pomimo natłoku spraw do załatwienia bierzesz na siebie kolejne i wpisujesz je do swojego kalendarza. To nie w porządku, że nie dajesz swojemu organizmowi odpocząć tylko dlatego, że chciałabyś zrobić wszystko naraz - nieważne czy chodzi o szkołę, książę do przeczytania czy o obce osoby dla których zobowiązałaś się coś zrobić. Smutne jest to, że zapominając o sobie, zapominasz o bliskich i tak naprawdę nie widzisz, że zyskując coś materialnego tracisz to, czego odzyskać nie możesz. Tracisz czas.

Zdaję sobie sprawę jak dużo czasu tracę. Nie będę pisać tutaj  w czasie przeszłym bo to stukam na klawiaturze to obecny stan rzeczy.  Naprawdę dużo ucieka mi przez palce. Tak czasem myślę, że gonię. Za szkołą, za korzyściami, za przejmowaniem się problemami ludzi, z którymi nawet spotkać się nie miałam okazji. Zapominam przy tym o tych, którzy są blisko, których widuję codziennie, których powinnam widywać częściej, zapominam o sobie.
To naprawdę smutne.

Gonisz.
Obecnie modna jest samorealizacja i gonienie za kolejnymi osiągnięciami. Szczerze popieram rozwój i inwestowanie w siebie, ale zaczęłam zauważać, że niektórzy chcąc dogonić każdy cel po prostu zapominają żyć. Nie mają czasu na banalne rzeczy i zwykłą codzienność, która każdemu z nas jest mega potrzebna. Każdy z nas czuje się lepiej gdy może poświęcić chociaż godzinę na dobrą kawę ze znajomymi bez żadnych wyrzutów sumienia, że stracił 60 min. w których mógłby przecież dalej inwestować w swoją pracę/siebie.
Istnieją sprawy satysfakcji i uznania, ale są też sprawy duchowe, do których warto przykładać się równie mocno.
Nie popieram lenistwa, wręcz nim gardzę. Zaczęłam jednak dzielić lenistwo na pewne kategorie: takie dobre lenistwo - dla siebie oraz to, w którym nie robisz kompletnie nic. To lenistwo dla siebie opiera się na wsłuchiwanie się w to co krzyczy Twoje 'duchowe wnętrze', nie to które każde Ci znowu się spełniać.
Kiedy zechcesz na opór gonić za kolejną materialną rzeczą zastanów się, czy warto biec aż tak szybko. Coś materialnego rzadko szybko ucieka, za to Ty, ludzie i przyjemność z ich obecności tak.

Czasem tracąc tracisz. 


Facebook, instagram, snapchat. Nieraz spędzasz tam większość swojego czasu w ciągu dnia.
Zastanawiałeś się kiedyś po co?
Mój chłopak często opieprza mnie kiedy kolejny raz biorę do ręki telefon. Dostaję kolejną i kolejną burę za to, że "przecież bez telefonu ani rusz!" Tak naprawdę nie muszę sprawdzać facebook'a co 5min. - czasem jednak to robię. Przyłapuję się na tym, że robię to nawet będąc z kimś, rozmawiając. To niezbyt grzeczne.
Żyłam w przekonaniu, że przecież to ok. Przecież słucham, odpowiadam, mam kontakt z rozmówcą. Kiedy jednak zagłębiałam się w sprawę tego o czym teraz piszę, zauważyłam że tracąc czas na przeglądanie telefonu tracę okazję do zobaczenia tego jak ktoś się uśmiecha, w jaki sposób mówi. Taka okazja może się nie powtórzyć. To małe rzeczy, ale małe rzeczy są czasem najważniejsze.

Niekiedy zamykasz się w pokoju, odpalasz komputer i zapominasz o świecie. Gra staje się najważniejsza, a Ty nawet dobrze nie ogarniasz co się dzieje poza ekranem komputera. Czy to nie zbyt duża strata czasu? Przecież można go wykorzystać lepiej!
Czasem mówimy, że gry, książki, nauka to pasja, potrzeba, pieniądze i samorealizacja. Ale czy nadużywanie tego nie sprawia, że tracisz czas bo to by stracić czas dla innych, bądź tylko dla siebie?

Więc co ja właściwie chcę przekazać?

Wbrew własnego sprzeciwu odnoście postanowień noworocznych mam tam jakieś swoje, ogólne.
Jednym z nich jest czas dla siebie, bo bez niego nie znajdę go dla innych.
Chcę spędzić życie tak bym była zadowolona z siebie i wręcz miała się czym chwalić przed samą sobą. Na pierwszym miejscu muszę jednak postawić przede wszystkim siebie i tych, którzy są blisko.
Nie chcę przejść obok swojego życia obojętnie, bez osiągnięć i celów. Nie chcę też przejść obojętnie obok życia ludzi których kocham. Dlatego celem roku 2017 mianuję czas przede wszystkim dla siebie, abym mogła zagospodarować go też dla moich bliskich.
Niech ten rok będzie czasem na wsłuchanie się w to, czego życzy sobie moje duchowe wnętrze. Chcę zatrzymać się w obecnym czasie i przede wszystkim czerpać z chwili, nie z osiągnięć.
Wbrew modzie i przekonaniom w tym roku nie postawię samorealizacji na pierwszym miejscu.
Postawię na nim siebie, aby przekonać się czego tak na prawdę chcę.
Postawię na nim ludzi, których kocham, aby czerpać z ich obecności jak najwięcej.
Dołącz do mnie. ;)

Pozdrawiam! :)


LOREM IPSUM DOLOR

Copyright © 2014 Ilunga Blog , Blogger